Ik kreeg de opdracht om het typische gevoel dat bij de overgang hoort met alle bijverschijnselen te verbeelden. In deze levensfase ervaren veel vrouwen grote verschillen in hun eigen lichaam. De hitte, de rillingen, zuchten en zweten. Niet meer weten waar je het zoeken moet en soms het liefst in je eigen cocon.
Het zelfportret was een opdracht van de Academie: maak een beeld van was, waarin beweging zit. De vlieger beweegt ook letterlijk. Zo stond dit beeld een paar jaar op de kast bij ons te pronken, tot een vriend langskwam en mij vroeg om er een bronzen beeld van te maken. Nu heeft hij het de eerste versie gekocht en ik heb zelf een tweede versie laten maken.
Elke opa en oma willen graag foto’s van hun kleinkinderen aan de muur. Maar wat is er mooier dan een schilderij van […]
Na het overlijden van mijn moeder wilde ik haar graag treffend vereeuwigen, als een ode aan het leven. Een vage oude foto van haar gaf mij inspiratie om haar prachtige jonge verschijning op het doek te krijgen met al haar energie en ook haar krachtige persoonlijkheid. Het schilderij hebben we gebruikt als afbeelding op een ansichtkaart om alle vrienden en familie te bedanken voor hun steun tijdens en na de crematie.
De hitte in Zuid Frankrijk, de koelte van de stenen in de dorpjes, waar overdag de luikjes gesloten zijn. Neerstrijken in de schaduw met mijn schetsboek en schildersezel. Kijk verder.
